„Pomoc Potrzebuj膮cym” Fundacja Po偶ytku Publicznego rozpocz臋艂a realizacj臋 projektu wspó艂 finansowanego ze 艣rodków Ministerstwa Pracy i Polityki Spo艂ecznej w ramach Rz膮dowego Programu Fundusz Inicjatyw Spo艂ecznych, pod nazw膮: „Przywróci膰 ich Spo艂ecze艅stwu” w czerwcu 2006 r. Projekt trwa艂 trok i zako艅czy艂 si臋 w czerwcu 2007 r. W polskim systemie penitencjarnym istnieje 86 zak艂adów karnych ró偶nego typu oraz 70 aresztów 艣ledczych. To oko艂o 69 tysi臋cy miejsc wi臋ziennych. Osadzonych jest ok. 83 tysi膮ce, a na odbycie kary oczekuje 30 tysi臋cy. Rz膮d projektuje pozyskanie 10 tysi臋cy miejsc do roku 2009, ale b臋dzie to proces d艂ugotrwa艂y i kosztowny, zwi膮zany z niezb臋dnymi nak艂adami, które musi ponie艣膰 bud偶et Pa艅stwa na budow臋 nowych wi臋zie艅. Rocznie zak艂ady karne w Polsce opuszcza oko艂o 180 tysi臋cy osób. Tygodniowo przyjmowane jest oko艂o 500-700 skazanych. Problemem s膮 kobiety, które mog膮 - o ile nie istnieje takie zagro偶enie - i powinny zgodnie z art. 87 § 2 Kkw odbywa膰 kar臋 pozbawienia wolno艣ci w zak艂adzie karnym typu pó艂otwartego, chyba, 偶e stopie艅 demoralizacji lub wzgl臋dy bezpiecze艅stwa przemawiaj膮 za odbywaniem kary w zak艂adzie karnym innego typu.
Projekt, pomy艣lany jako przedsi臋wzi臋cie modelowe, by艂 adresowany do kobiet osadzonych w ZK/A艢 Warszawa Grochów, gdzie odbywaj膮 kar臋 pozbawienia wolno艣ci. Fundacja, jako pomys艂odawca pragn膮艂 dzi臋ki realizacji przedsi臋wzi臋cia osi膮gn膮膰 cele, które gwarantowa艂yby, 偶e osoby osadzone w zak艂adach karnych dzi臋ki w艂a艣ciwym dzia艂aniom resocjalizacyjnym nie powróc膮 ponownie na drog膮 przest臋pcz膮 po opuszczeniu zak艂adów karnych, a dodatkowo w szerszym aspekcie wizja 偶ycia „poza murami” stworzona w trakcie ca艂ego przedsi臋wzi臋cia pozwoli na powielenie i przeniesienie tego modelu do ich 偶ycia prywatnego. Mimo wcze艣niejszych obaw, co do postawy skazanych i ich aklimatyzacji w 艣rodowisku wolno艣ciowym i dostosowania si臋 do nowych wymogów wynikaj膮cych z okre艣lonych obowi膮zków na styku zale偶no艣ci pracodawca-pracownik projekt ten pod ka偶dym wzgl臋dem przeszed艂 nasze oczekiwania. Projekt ukaza艂 potrzeb臋 dokonania zasadniczych zmian w sposobie my艣lenia i postrzegania przez spo艂ecze艅stwo obywatelskie osób skazanych, odbywaj膮cych kar臋 pozbawienia wolno艣ci, zw艂aszcza kobiet. Ta zmiana by艂a niezb臋dna w celu umo偶liwienia tym osobom dalszego prawid艂owego rozwoju i umo偶liwienia im powrotu do szeroko rozumianego spo艂ecze艅stwa. Proces resocjalizacji ma si臋 sta膰 bowiem krokiem w celu przystosowania i asymilacji ich w spo艂ecze艅stwie a nie krokiem maj膮cym na celu ich kompletn膮 izolacj臋. Taka izolacja mo偶e generowa膰 w przysz艂o艣ci kolejne dzia艂ania przest臋pcze. Projekt w swym za艂o偶eniu zwróci艂 równie偶 uwag臋 na konieczno艣ci przeprowadzenia istotnych zmian w ca艂ym procesie resocjalizacji wi臋藕niów przez s艂u偶by wi臋zienne, z uwagi na ogromne przepe艂nienie zak艂adów karnych. W takim zag臋szczeniu ludzkich osobowo艣ci trudno o szeroko rozumiany 艂ad i porz膮dek. Nie sposób realizowa膰 indywidualnego programu resocjalizacyjnego. Taki program raczej realizuje si臋 en block, 偶eby nie powiedzie膰 en masse. Taka sytuacja musi budzi膰 i budzi agresywne zachowania, dalekie od standardów okre艣laj膮cych pozytywne kierunki zindywidualizowanej polityki resocjalizacyjnej w zak艂adach karnych. Nasz projekt pozwoli艂, nie tylko zindywidualizowa膰 sam proces resocjalizacji, ale spowodowa艂. 偶e wszystkie wytyczne KKW zosta艂y (przy wspó艂udziale s艂u偶b wi臋ziennych) w pe艂ni zrealizowane z po偶ytkiem dla osadzonych, a w konsekwencji dla ca艂ego spo艂ecze艅stwa. Powrót do spo艂ecze艅stwa jest, bowiem celem samym w sobie nie tylko dla ka偶dego skazanego, ale dla szeroko rozumianego wymiaru sprawiedliwo艣ci, powrotem rozumianym jako podstawa i konsekwencja realizowanego i pozytywnie zako艅czonego procesu resocjalizacji. Wspó艂czesne wi臋ziennictwo staje w obliczu problemu, którym jest niski poziom zatrudnienia osób osadzonych w jednostkach penitencjarnych. Praca jest kluczowym elementem w ka偶dym procesie resocjalizacji, zw艂aszcza praca, której efekt jest namacalny i odczuwalny dla samego skazanego. Zwi臋kszaj膮cej si臋 liczbie osób osadzanych resort nie jest w stanie, zagwarantowa膰 liczby miejsc adekwatnej do skali problemu. Utrwalony tradycj膮, sprawdzony w resocjalizacji 艣rodek oddzia艂ywania, któr膮 jest praca, ze 艣rodka podstawowego staje si臋 艣rodkiem ekskluzywnym, dost臋pnym dla niewielu. REZULTATY PROJEKTU:
Nasz projekt to realny dowód na konieczno艣膰 i mo偶liwo艣膰 odnajdywania rozwi膮za艅 najprostszych. Rozwi膮za艅, które maj膮 wymiar zarówno materialny - pracy wykonywanej na rzecz innych, jak i wymiar pozamaterialny, wr臋cz duchowy – wzbudzenie w艣ród osadzonych ducha empatii, altruizmu, wspó艂czucia dla innych, zrozumienia i bezinteresownego niesienia pomocy. W takim rozumieniu idea naszej Fundacji pomagajmy i uczmy pomaga膰 znalaz艂 w tym projekcie pe艂ne odzwierciedlenie. Projekt stworzy艂 20 osobowej grupie beneficjentek, mo偶liwo艣膰 nabycia nowych kwalifikacji zawodowych poprzez:
Rezultatem pracy i pomy艣lnie uko艅czonego szkolenia by艂o zdobycie certyfikatu uprawniaj膮cego do wykonywania zawodu opiekuna spo艂ecznego. Potwierdzona egzaminem ko艅cowym umiej臋tno艣膰 pos艂ugiwania si臋 j臋zykiem obcym w stopniu podstawowym, co stanowi膰 mo偶e baz臋 do poszukiwanie takiej pracy za granic膮.
Realizacja projektu okre艣lona zosta艂a od dnia 03.07.2006 r. do dnia 30.06.2007 i obejmowa艂a 2 powtarzalne edycje. Po艂膮czenie do艣wiadczenia i kompetencji pracowników zaanga偶owanych przy projekcie pomog艂o osobom obj臋tym programem w powrocie b膮d藕 wej艣ciu na rynek pracy z nowymi, wi臋kszymi kwalifikacjami zawodowymi. Wi臋藕niowie s膮 bardzo marginalizowan膮 grup膮 spo艂eczn膮, a problemy, z którymi si臋 borykaj膮 s膮 na ogó艂 z艂o偶one. Cz臋艣膰 osadzonych pochodzi ze 艣rodowisk, w których wyst臋puje pokoleniowe bezrobocie, dlatego nie maj膮 oni nawet spo艂ecznych wzorców podejmowania zatrudnienia. Nie maj膮 nawyku chodzenia do pracy, nie wyra偶aj膮 ch臋ci jej poszukiwania. Ten projekt to zmieni艂. Praca podj臋ta w warunkach wolno艣ciowych da艂a osadzonym nie tylko satysfakcje, ale stworzy艂a pewien model zachowa艅, rytm dnia, który przeniesiony w warunki domowe daje realn膮 szans臋 na powrót do 艣rodowiska w pe艂nym tego s艂owa znaczeniu. Praca przywróci艂a pewno艣膰 siebie i da艂a poczucie "spe艂nionego obowi膮zku”. Skazani nie maj膮 poczucia bezproduktywnego marnowania czasu. Robi膮 ”co艣” i „po co艣”, w naszym przypadku równie偶 „dla kogo艣”. Takie post臋powanie ma g艂臋boki sens zw艂aszcza w procesie resocjalizacji osób osadzonych. Programem zosta艂y obj臋te osoby o bardzo zró偶nicowanych 偶yciorysach, zarówno takie, które nigdy nie podejmowa艂y pracy zarobkowej jak i takie, dla których praca w domu opieki jest pierwsz膮 w 偶yciu prac膮 fizyczn膮. Konieczno艣膰 wspó艂istnienia tych osób w grupie uczy zachowa艅 pro spo艂ecznych, metod rozwi膮zywania konfliktów, uczy rozmowy i rozwi膮zywania konfliktów nie w sposób si艂owy, ale poprzez rozmow臋. Programem obj臋li艣my kobiety, które cz臋sto s膮 obci膮偶one obowi膮zkiem utrzymania rodziny. Program polega艂 na ich aktywizacji zawodowej, zwi臋kszeniu zaradno艣ci, poszerzeniu wiedzy prawno-spo艂ecznej. Projekt ponadto prze艂ama艂 opór i niech臋膰 pracodawców do zatrudniania by艂ych skazanych po艂膮czonego z wymogiem od kandydatów na pracownika za艣wiadczenia o niekaralno艣ci w sytuacjach, gdy nie ma ustawowego zezwolenia. Praca podj臋ta przez skazane (po zako艅czeniu projektu) jest dowodem na to, 偶e s膮 pe艂noprawnymi uczestnikami rynku pracy i maj膮 prawo jak i kwalifikacje do ubiegania si臋 o konkretne stanowiska, bez obaw przed odrzuceniem lub l臋ku przed niekompetencja. Projekt dowiód艂, 偶e s膮 w stanie tak膮 prac臋 w warunkach wolno艣ciowych wykonywa膰, a certyfikat jako dowód zatrudnienia i odbycia szkolenia sta艂 si臋 namacalnym odzwierciedleniem ich warto艣ci jako pracownika na rynku pracy.
Jeste艣my pewni, 偶e zdobyta wiedza i umiej臋tno艣ci potwierdzaj膮 s艂uszno艣膰 naszej koncepcji dzi臋ki czemu osadzone bior膮ce udzia艂 w projekcie stan膮 si臋 pracownikami w pe艂ni profesjonalnymi, przygotowanymi, kompletnymi czym potwierdz膮 gotowo艣膰 do podj臋cia pracy w warunkach wolno艣ciowych. |
|
pomagamy i uczymy pomaga膰