ZAKOŃCZENIE REALIZACJI I EDYCJI PROJEKTU FIO 2012

W dniu 31.12.2012 r. nasza organizacja zakończyła realizację I EDYCJI projektu „Dać Szansę” w ramach Programu Operacyjnego FIO 2012.

CELEM  GŁÓWNYM projektu jest:

Zwiększenie szans na uzyskanie zatrudnienia i inkluzji społecznej przez osoby osadzone odbywające karę pozbawianie wolności lub opuszczające zakład karny oraz edukacja i upowszechnianie idei ekonomii społecznej jako narzędzia outplacementu osób wykluczonych m.in. wskutek osadzenia penitencjarnego.

* * *

Jak wynika z osiągniętych rezultatów u całej grupy odnotowano wysoki wzrost kompetencji kluczowych w zakresie umiejętności zawodowych i społecznych. Wsparcie psychologa i wydłużenie warsztatów psychologicznych (dodatkowych 20 godzin warsztatów z rozwiązywania problemów emocjonalnych - konflikt, agresja) na cały czas trwania projektu "uspokoiło" grupę i dało poczucie realnego wsparcia i przyjaznego zaplecza jakie im się stwarza w celu osiągnięcia oczekiwanych rezultatów. Obserwacja w trakcie praktyk, a także egzamin praktyczny przeprowadzany w trakcie warsztatów zawodowych dało poczucie osadzonym, iż ich umiejętności nie są jedynie "papierowe" (określona liczba odbytych zajęć) ale realna, gdyż ich umiejętności były ocenianie w trakcie dyżuru, tak by nie miały świadomości, że są egzaminowane. Stad pewność, że ich umiejętności są realne, a kwalifikacje pełne i dające realną szansę na zatrudnienie. Jak same podkreślają, mają pewność, że czynności przez nie wykonywane są właściwe, w wykonywanych czynnościach czują się pewnie „na swoim miejscu”. Same swoje kompetencje oceniają jako wystarczające (na tym etapie wykonywania pracy) stąd czują się w pracy bezpieczne, czują się dobrze w swojej roli, zdając sobie sprawę z odpowiedzialności jaka na nich spoczywa. Przynoszą ulgę i co najważniejsze - nie szkodzą pacjentom. W tym przypadku jedno z najważniejszych emocji jaki im towarzyszą to to – że są POMOCNE. Ponownie odzyskują wiarę w siebie, bo czują się potrzebne i niezbędne a ta potrzeba jest wyrażana także przez zupełnie obcych ludzi, nie rodzinę którą z racji przywiązania po prostu stać na takie deklaracje. Tutaj stwierdzenie tego faktu jest obiektywne i jest miarą akceptacji dla wykonywanej przez nich pracy. Mają wprawę, ale nie popadają w rutynę, cały czas przykładając dużą wagę do jakości swojej pracy. Jeżeli miarą powrotu do normalności może być stwierdzenie „nie różnimy się od innych” to takie stwierdzenie było powszechne w odbiorze całej grupy. Nic nie świadczyło o tym , że są to osoby z takimi problemami społecznymi, osobowościowymi czy emocjonalnymi. W odbiorze społecznym – poprzez swoje zachowanie, zaangażowanie, ogólną postawę, także wzajemne relacje i stosunki w pracy  - były „normalne” (takie określenie najczęściej padało z ust opiekunów, których pytaliśmy o opinię o osadzonych – „one są takie normalne”). Co w pełni oddaje drogę jaką pokonały uczestniczki projektu.

Na obecnym etapie (tylko jedna z beneficjentek uzyskała przedterminowe warunkowe zwolnienie) wszystkich 15 deklaruje chęć podjęcia pracy w tym zawodzie. Grupa która podjęła szkolenie w ramach projektu ma stosunkowo długie wyroki – stąd czas oczekiwania na efekty projektu (podjęcie zatrudnienia, ogólna aktywność w poszukiwaniu pracy) – będzie znacznie odwleczona w czasie. Realnie oceniamy, iż zakończenie realizacji II Edycji projektu da nam obraz efektów aktywizacji społecznej i zawodowej beneficjentek I Edycji. Wynika to także z naszej prośby, by osadzone kierowane do nas do projektu miały szansę uczestnictwa w pełnym wymiarze szkoleń – stąd areszt kierował do nas osoby z dłuższymi wyrokami i z prawem do ubiegania o przedterminowe warunkowe zwolnienie najwcześniej w grudniu 2012 r.

2 osoby z 15 deklarują, że chcą wykonywać czynności pomocnicze (sprzątanie, pomoc w kuchni), 13 pragnie kontynuować pracę w placówce opiekuńczej o podobnym profilu jak nasza. To także pośredni sukces projektu - wskazanie na kompleksowość opieki nad osobą starszą. Nie ogranicza się ona jedynie do "opieki pielęgnacyjnej", ale także do sprzątania czy gotowania. To nie dyskwalifikuje osób ze zmniejszoną odpornością na np. przykre zapachy i niezbędne do wykonania czynności fizjologiczno-pielęgnacyjne. Obecnie mają one świadomość, że mogą się ubiegać o inne stanowiska - a ich wiedza w zakresie geriatrii i gerontologii tylko zwiększy ich szanse na rynku pracy. Jest to także istotne dla budowania kompletnej oferty przedsiębiorstwa społecznego opartego o opiekę nad osobą starszą gdzie opieka oznacza czynności czysto pielęgnacyjne jak i usługi domowe – jak sprzątanie, gotowanie czy drobne naprawy. Sensem tego projektu nie było zmuszanie do określonej pracy, ale raczej poszukiwanie rozwiązań optymalnych dla danej sytuacji – także  w odniesieniu do indywidualnych predyspozycji każdej z beneficjentek. Uświadomienie sobie tej możliwości jaką daje praca – na każdym stanowisku, bez względu na jej „wagę” społeczną, pozwoliło odzyskać kobietom należną im godność, przywrócić wiarę w sens pracy i pokazać perspektywę na przyszłość – realną do spełnienia. Uzmysłowiło beneficjentkom, że każda praca jest ważna, nikt nie powinien czuć się gorszy czy w procesie pracy „degradowany” przez sam fakt wykonywania  pracy w ich rozumieniu – mniej odpowiedzialnej . Jeżeli jest wykonywana solidnie i z odpowiednim zaangażowaniem zawsze będzie budziła szacunek. Prozaiczne stwierdzenie – żadna praca nie hańbi  - w wymiarze projektowym zyskało zupełnie inny wymiar.

Z naszego punktu widzenia cel został osiągnięty w sposób więcej niż zadowalający - prawie 100% frekwencja (nie licząc pojedynczych absencji), zaangażowane uczestnictwo, autentyczna chęć do podejmowania działań szkoleniowych. To także - co dla nas w warstwie merytorycznej jest niezmiernie ważne, zmiana stanowiska uczestniczek do samego procesu pracy. W wywiadach często pada określenie, że praca dla osadzonych - to szansa, nadzieja na lepszą przyszłość, przywilej, wartość. Te określenia są bardzo pozytywne, nacechowane silnymi pozytywnymi emocjami, pełnymi nadziei i oczekiwań. Praca przestała być "dla frajerów" (takie sformułowania dla określenia pracy w przeszłości padały z ust osadzonych), stała się narzędziem osiągnięcia stabilizacji ekonomicznej, ale też odzyskania dawnych ról społecznych - szacunku, godności, uznania, podziwu. Biorąc pod uwagę, jaki stosunek do pracy (chociażby w debacie publicznej na temat podniesienia wieku emerytalnego) prezentowała nasza klasa polityczna, było to bardzo pozytywne zaskoczenie - w warstwie aksjomatycznej - wzór do naśladowania godny podkreślenia. Świadczy też o świadomości szansy jaką jest dla wielu osadzonych w ogóle możliwość podjęcia jakiejkolwiek pracy (wiele z nich pracowało nie dłużej niż kilka lub kilkanaście miesięcy w życiu).

W warstwie społecznej to przejście od postrzegania procesu pracy jako oznaki społecznego „przymusu”, obowiązku który trzeba spełnić, swoistego „frajerstwa”, wręcz oznaki słabości - do zaaprobowania go jako niezbędnego elementu życia kształtującego człowieka jako jednostkę, ale także i społeczny odbiorów tej jednostki (zdobywanie społecznego zaufania i szacunku) w skali całego projektu okazał się bezcenny. Naszym zdaniem to właśnie ta zmiana mentalnościowa warunkowała późniejsze zaangażowanie osadzonych w cały proces szkoleniowy. Postawa nihilizmu została zastąpiona postawą zaangażowaną, ciekawą świata i nowych wyzwań.

Plakat wykonany dla I Edycji Projektu.

Broszura informacyjna o projekcie. Broszura informacyjna o projekcie - część środkowa.

OSIĄGNIĘTE REZULTATY:

W edycji wzięło udział 15 osób – kobiet odbywających karę pozbawienia wolności w Areszcie Śledczym/Zakładzie Karnym Warszawa Grochów. 

Frekwencja wyniosła – 99% - odnotowaliśmy pojedyncze absencje związane z chorobą uczestniczek lub wstrzymaniem wyjścia do pracy w związku z toczącymi się sprawami w sądzie. Były to jednak pojedyncze absencje, które nie miały wpływu na aktywność grupy.

* * *

Do praktyk zawodowych zostało zakwalifikowanych 15 kobiet, 13 kobiet (86%) ukończyło praktyki z wynikiem pozytywnym – za zastrzeżeniem iż 2 z 15 zakwalifikowanych do praktyk ukończyło warsztaty, ale na stanowisku innym niż zaplanowane w projekcie – pracownika porządkowego (sprzątaczka) i pomocy kuchennej. Było to związane ze stanem zdrowia jednej z osadzonych i ze specyficzną obniżoną wrażliwością na przykre zapachy fizjologiczne.  2 uczestniczki ukończyły pełen zakres praktyk, ale nie uczestniczyły we wszystkich zajęciach – biorąc pod uwagę specyfikę pracy, którą wykonywały było to niemożliwe. Otrzymały certyfikat, ale ze względu na zbyt niską liczbę godzin w ramach praktyki zawodowej „przyłóżkowej” nie mogły otrzymać potwierdzenia nabycia pełnych kwalifikacji do wykonywania zawodu opiekuna osób starszych. Ich wiedza została potwierdzona na poziomie teoretycznym.

Do chwili obecnej projekt  - na etapie aktywizacji społecznej i aktywizacji zawodowej - ukończyło 50% beneficjentek - osadzonych kobiet (15 osób).

* * *

Do Akademii Ekonomii Społecznej zostało zakwalifikowanych 10 liderek – osób z minimalnym wcześniejszym doświadczeniem lub przygotowaniem ekonomicznym (ukończona szkoła średnia kierunkowa, szkolenie z podstaw księgowości).

Akademię ukończyło z wynikiem pozytywnym 90% kobiet (9 liderek) z zastrzeżeniem, że wszystkie uczestniczyły we wszystkich zajęciach, natomiast jedna z nich jasno zadeklarowała, że na chwilę obecną nie jest zainteresowana tego rodzaju działalnością. Natomiast interesuje ją podjęcia własnej działalności gospodarczej iż tego punktu widzenia jest zainteresowana uczestnictwem w szkoleniu. Taka deklaracja nie oznacza, że w przyszłości podobne działania nie mogą być przez beneficjentkę podjęte.

Do chwili obecnej projekt na etapie wsparcia w zakresie podstaw ekonomii społecznej (Akademia Ekonomii Społecznej) ukończyło 50% beneficjentek – liderek (10 osób).

* * *

Beneficjentki w trakcie I ETAPU  realizacji I Edycji projektu szkoleń otrzymały:

167 godzin wsparcia (planowano 145 godzin wsparcia) w tym:

87 godzin aktywizacji zawodowej

55 godzin aktywizacji społecznej

25 godzin dyżuru prawniczego

Oferta szkoleniowa została zwiększona o 10 godzin warsztatów psychologicznych z pracy nad emocjami (konflikt, agresja) oraz 2 godziny praktycznych ćwiczeń z pierwszej pomocy dla każdej grupy.

Koszty dodatkowych szkoleń pokryła Fundacji z własnych środków.

* * *

Beneficjentki w trakcie II ETAPU  realizacji I Edycji projektu szkoleń otrzymały

465 godzin wsparcia w tym:

60 godzin Akademii Ekonomii Społecznej

300 godzin praktyk zawodowych

75 godzin wsparcia prawnego dla beneficjentek

30 godzin szkoleń w ramach Forum na Rzecz Ekonomii Społecznej

* * *

Beneficjenci w trakcie realizacji I EDYCJI projektu otrzymali: 632  godziny (planowano 610) wsparcia.

Do chwili obecnej na etapie wsparcia w ramach I EDYCJI PROJEKTU przeprowadzono 52,49% zaplanowanych działań projektowych - warsztatów, szkoleń i praktyk - w odniesieniu do całego projektu.

W ramach I EDYCJI wykonano 103,60% zaplanowanych działań (22 godziny szkoleń dodatkowo) - w odniesieniu do zaplanowanych działań na rok 2012 (I Edycja).